πηγή: enimerwsicy.blogspot.com
Ο Charlie Williams από το Boxford είχε όγκο στο κεφάλι όταν ήταν μόλις πέντε ετών. Έκτοτε, ο μικρός Charlie έδινε καθημερινά τη δική του μάχη. Υπεβλήθη σε κρίσιμη επέμβαση διάρκειας επτά ωρών, σε συνδυασμό με ραδιοθεραπεία που έκανε δύο φορές την ημέρα για πέντε εβδομάδες, καθώς και χημειοθεραπεία κάθε έξι εβδομάδες, για έναν ολόκληρο χρόνο! Μάλιστα αναγκάστηκε να χάσει και δύο χρόνια από το σχολείο, εξαιτίας επιπλοκών στην υγεία του.Σήμερα, ο Charlie είναι καλά στην υγεία του και μπορεί όπως και όλα τα παιδιά της ηλικίας του να παίζει ποδόσφαιρο με τους συμμαθητές του και να κάνει βόλτες με το ποδήλατο του. Μετά απ' όλη αυτή την περιπέτεια, έκατσε κι έγραψε ένα γράμμα. Το γράμμα του Charlie έδωσε στη δημοσιότητα η μητέρα του για να κάνει τα παιδιά και τους ανθρώπους γενικότερα που είτε είναι υγιείς ή αντιμετωπίζουν ένα οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στη ζωή.
«Αυτή είναι η ιστορία ενώ αγοριού ονόματι Charlie που διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο όταν ήταν μόλις πέντε ετών. Για την ακρίβεια ήταν η 5η μέρα του 5ου μήνα του 2005.
Το ακριβές όνομα μου είναι Charlie Williams. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει μέχρι σήμερα. Πρόσφατα έμαθα ότι δεν θα πεθάνω. Αναγκάστηκα να υποβληθώ σε θεραπείες όπως ραδιοθεραπεία που σημαίνει ότι έπρεπε να μπω σε ένα κυλινδρικό τούνελ για μισή ώρα, κάτι τρομακτικό για ένα 6χρονο παιδί που ήμουν τότε.Υπoβλήθηκα σε χημειοθεραπείες και μεταγγίσεις αίματος. Οι βελόνες δεν είναι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο και συνήθιζα να τρομοκρατούμαι στην ιδέα αλλά τώρα τις συνήθισα. Νομίζετε ότι θα μπορούσατε να τα βγάλετε πέρα με όλη αυτή τη διαδικασία. Πώς νομίζετε ότι θα σας άλλαζε ως άνθρωπο; Όταν είσαι άρρωστος και ξέρεις ότι υπάρχει η πιθανότητα να χάσεις όσα έχεις, τότε τα εκτιμάς.Αντικείμενα όπως οι υπολογιστές ακόμα και τα μολύβια και τα στυλό αποκτούν ιδιαίτερη σημασία μια μέρα γιατί συνειδητοποιείς ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορούσες να μορφωθείς. Ένα απλό μολύβι μπορεί να μη σημαίνει τίποτα για ένα παιδί στο σχολείο μου, αλλά για ένα παιδί σε ένα φτωχό χωριό στην Ουγκάντα μπορεί να σημαίνει την αρχή της εκπαίδευσης και της μόρφωσής του.Για όλα εσάς τα παιδιά που αγαπάτε τις σοκολάτες, τις τηγανητές πατάτες, τα λουκάνικα και πολλά άλλα, φανταστείτε να υπήρχαν μέρες που δεν θα μπορούσατε να βάλετε στο στόμα μας ούτε μια σταγόνα νερό! Όταν ήμουν στο νοσοκομείο πήγαινα στο κυλικείο και έβλεπα τους ανθρώπους να τρώνε χωρίς εγώ να μπορώ να φάω το παραμικρό. Τρεφόμουν με ένα σωληνάκι που είχα στη μύτη. Όσο για τους γονείς μπορεί να σας φαίνονται άδικοι ή να μην σας αφήνουν να κάνετε τα πράγματα που θέλετε αλλά πάντοτε θα σας βοηθούν. Σας ταΐζουν, σας ντύνουν και σας προσφέρουν ένα σπίτι, αλλά κυρίως σας βοηθούν όταν είστε πληγωμένοι.Γνωρίζω από πρώτο χέρι τι περνούν οι γονείς, όταν βλέπουν το παιδί τους να υποφέρει. Είμαι σίγουρος ότι, όταν οι γιατροί διέγνωσαν όγκο στο κεφάλι, οι γονείς μου πίστευαν πως δεν θα τα κατάφερνα.
Μπορείτε να φανταστείτε τους γονείς σας να ξέρουν ότι θα πεθάνετε;Είμαι ένα κανονικό παιδί που είχε όμως ένα απαίσιο ταξίδι στην αρχή της παιδικής του ηλικίας. Αλλά έχω κερδίσει και κάτι από αυτό. Έχω γίνει πιο σοβαρός και σκεπτικός για τη ζωή. Με έκανε να συμπεριφέρομαι καλύτερα στο σχολείο και να δουλεύω πιο σκληρά. Ο καρκίνος με ανάγκασε να κάνω ένα βήμα πίσω και να κοιτάξω από το παράθυρο της ζωής τι βρίσκεται μπροστά μου».
ΜΠΡΆΒΟ ΣΕ ΈΝΑ ΠΑΙΔΊ 12 ΕΤΏΝ ΠΟΥ ΞΈΡΕΙ ΤΙ ΠΆΕΙ ΝΑ ΠΕΙ
ΘΈΛΩ ΝΑ ΠΑΛΈΨΩ - ΘΑ ΠΟΛΕΜΉΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΉΣΩ
και αντιστρέφω την ερώτηση του μικρού πιο πάνω και ρωτάω
Μπορείτε να φανταστείτε τα παιδιά σας να συνειδητοποιούν τι τα περιμένει και ότι εσείς ξέρετε;;;;;
ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΚΆΝΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΌ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΣΏΣΕΤΕ
ΞΥΠΝΆΤΕ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΡΓΆ
