MONIMEΣ ΣTHΛEΣ
Η συγχώρεση
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Ζούμε άνετα, καταναλώνουμε πόνο και μίσος από τηλεόρασεως, μιλάμε αορίστως για ανθρώπινα δικαιώματα, μακρινά, θεωρητικά. Κι όταν ο πόνος, η αδικία διαβούν την πόρτα μας, συντριβόμαστε, χάνουμε την ανθρωπιά μας.
Ενα φονικό και μια απαγωγή ανέδειξαν τα πρόσωπα του φετινού καλοκαιριού· αυτούς που υπερέβησαν τον πόνο και έδειξαν ηθική στάση. Ο πατέρας του Ντουζόν Ζαμίτ, ώρες μετά τον τραγικό θάνατο του γιου του, βουλιαγμένος στην πίκρα, κυκλωμένος απ' την απόγνωση, δεν παραδόθηκε στις κατάρες και τις κατηγόριες, δεν βλαστήμησε τον τόπο και τη μοίρα, δεν ενοχοποίησε τους πάντες· απεναντίας, βρήκε να πει δυο λόγια παρηγορητικά. Παρηγορητικά για τους Έλληνες, για τη χώρα τους, εκεί όπου ξεψύχησε το παιδί του, θύμα του άγριου τουρισμού και της μοίρας. Κι έπειτα, ο ίδιος αυτός πατέρας βρήκε τη δύναμη να δωρίσει τα όργανα του παλικαριού σε αρρώστους που περίμεναν ανανέωση ζωής, ελπίδα. Μας χάρισε την ευγένεια της ψυχής του.
