Το μεγάλο πρόβλημα με τους πολιτικούς μας είναι πως σε κρίσιμες στιγμές υπερτερεί ο κομματικός τους εαυτός. Μία από τις κρισιμότερες μεταπολιτευτικές μας στιγμές ήταν η συζήτηση και ψήφιση του Μνημονίου από τη Βουλή. Θα περίμενε κανείς πως εκείνη την ημέρα οι βασικοί μας ηγέτες θα στέκονταν στο ύψος των περιστάσεων, τουλάχιστον ως προς τις τοποθετήσεις τους στο βήμα της Βουλής. Αντ’ αυτού ακούσαμε τον κ. Παπανδρέου να μιλάει για τις ακριβές κουρτίνες του γραφείου του υπουργού Τουρισμού της Ν.Δ., τον κ. Σαμαρά να αναφέρεται στο «δωράκι των 500.000.000 δραχμών» που είχε λάβει κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ προ εικοσαετίας και την εκκωφαντική σιωπή του κ. Καραμανλή, ο οποίος ούτε μίλησε ούτε υπερψήφισε εκείνα που είχε ο ίδιος προτείνει στη ΔΕΘ λίγους μήνες πριν. Θυμάμαι ακόμη την απογοήτευση που μου προξένησε το επίπεδο της συζήτησης σε μια ώρα δύσκολη αλλά και κρίσιμη για τον τόπο.
Εκείνη όμως την ώρα που το έθνος αναζητά ηγεσία, οι πολιτικοί σκέπτονται πρώτα τι θέλει να ακούσει το κομματικό τους ακροατήριο. Ο κ. Παπανδρέου πίστευε ότι με τις «κουρτίνες» και τα δήθεν «golden boys» θα θόλωνε τη σημασία της ημέρας για το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που δεν μπορούσε να χωνέψει το πώς πήγαμε από τα «λεφτά που υπάρχουν» στο Μνημόνιο. Εχανε όμως την ίδια στιγμή μια τεράστια ιστορική ευκαιρία να δημιουργήσει ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης. Ο κ. Σαμαράς επέλεξε τον δρόμο της άρνησης, που μπορεί ενδεχομένως να του βγει υπό το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος, αν καταφέρει κάποια στιγμή να εκμεταλλευθεί τη βέβαιη φθορά του κ. Παπανδρέου έπειτα από μια περίοδο ύφεσης και επώδυνων αλλαγών.
συνέχεια .... http://news.kathimerini.gr
