ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ''Ν'' ΚΑΙ Η ΚΑΤΆΡΓΗΣΗ ΤΟΥ

Ν = Νούς - Νόμος καί τά Νερά στήν φύσιν

-Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα.
Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμεσήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και  Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.
Εάν πάμε δε  στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι  ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.
Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία,  δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν:
« Η εκφορά του γράμματος  «Ν»  μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το
γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου–   στο πρώτο Ελληνικό
Αλφάβητο με τα 27 γράμματα ».
( Εκτός αυτού  στο Χάρβαρτ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των
Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά,  ως
αναπνευστική άσκηση…)
Με αφορμή τις έρευνες αυτές των ξένων επιστημόνων θα αναρωτηθούμε και εμείς:
Είναι τυχαίο πάλι το γεγονός  ότι το «ους» (το αυτί) που ακούει καιμαθαίνει - όπως μας διδάσκει  και η Σύγχρονη Ψυχολογία- γίνεται με το«Ν»  ο « Νούς » που σκέφτεται , ενεργεί και αποφασίζει;

Και δικαιούμαι να ερωτήσω:

Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»;
Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;
Ως μάχιμος  Εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος 
( ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η Έκδοσησήμερα), νομιμοποιούμαι  να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος:
Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από
άλλες ακρότητες.
Άλλωστε και τις ακρότητες του Ψυχάρη τις απέρριψε (τοπωσιά ή ντοπιολαλιά κλπ.).
Δεν λέω να επιστρέψομε-και δεν μπορούμε άλλωστε- στην «Καθαρεύουσα», η οποία
επίσης είναι μία μεγάλη παρεξήγηση.
Μερικοί ξένοι Ειδικοί έχουν γράψει  για το σημαντικό έργο της Καθαρεύουσας στην
Γλώσσα μας, μετά το 1821. Ίσως ακόμα σήμερα να λέγαμε «ο Μινίστρος= Υπουργός
ή το Χοσπιτάλι=το Νοσοκομείο κλπ», αλλά  αυτό πέρασε απαρατήρητο στον τόπο
μας και το Γλωσσικό Ζήτημα δεν έπρεπε να είχε υπάρξει…
Όμως σήμερα αναρωτιέμαι:
Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα  «Ν» στο τέλος των λέξεων και τα
σχολικά μας βιβλία γράφουν το « εμβαδό » (!), αντί το  εμβαδόν !!
(Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται το
Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν
 καταργήσει !!
Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα:
Για ποιον  λόγο επίσημα διδάσκομε στα σχολεία μας   κανόνες που κατασκευάστηκαν
αυθαίρετα,, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ…).
Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το
δακτυλάκι μας….
Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του
πούμε ότι « η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα »!

Να θυμίσω όμως εδώ και το  ωραίο, ειρωνικό  κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε : 
« ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει :
« Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του
τελικού –Ν-, εκτός κι αν του’ λειπε  η οπτική του ήχου…»
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης:
 « Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει…». 
 Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του
τελικού  Σίγμα (Σ).
 Κάποιοι  δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας:
 « η μέθοδο», η « οδό » , «η πλήρη! ένταξη» (!) κ.τ.ο.

Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό  πρότυπο στους νέους μας με
την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο  ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και
την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.
Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την
δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα:
Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας  και οαντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου. Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί  τον άνθρωπο νασκέφτεται σωστά.

Το  τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη  Ψυχιατρική.

Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς  οι
Έλληνες λέμε  « Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα » και δεν λέμε  με άλλα γράμματα, ( παρ΄
όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι  ενεργοποιεί το
μυαλό μας  να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας  , αφού  μιλήσουμε
δημόσια ή ιδιωτικά.
Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνταιταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μίααξεχώριστη ενότητα.
Η Γλώσσα  ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σεΓλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του.
Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη.
Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την ΕλληνικήΓλώσσα.
Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη
προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού.
Επομένως και το νοητικό επίπεδο   καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίαςΠολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του   ήταν αρχικάΙδεογραφικό,στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό,έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό,κατόπιν στο         Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β)και τέλος καθιερώθηκετο ισχύον  σήμερα            Φθογγογραφικό , που είναι αξεπέραστοκαι στο οποίο οφείλεται  η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και τουΕλληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.
Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και
να αντισταθούμε στην κακοποίησή της. 

Σπύρος Μάρκου
 Διευθυντής 3ου
 Δημ. Σχολείου Λαρίσης

Είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ



*****

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ <<<click>>>

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ<<<click>>>


http://youtu.be/oJpDN2KbssU
*****
Δημοσιεύθηκε στις 14 Μάι 2012
Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης
Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Δε θέλω τίποτε καινούργιο να πω
Είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ
Φεύγω απ’ το σήμερα που μοιάζει με χθες
Κάπου στο αύριο θα είμαι, αν με θες

Αχ, αν πρέπει κάτι να σου πω
δίνω το παρών, μα θα ‘μαι πάντοτε απών
Αχ, δεν παίρνω θέση δηλαδή
ίσως επειδή το έργο το ‘χω ξαναδεί

Δε θέλω τίποτε καινούργιο να πω
Είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ
Φεύγω απ’ το σήμερα που μοιάζει με χθες
Κάπου στο αύριο θα είμαι, αν με θες

Δεν μπορώ, δεν μπορώ τις συζητήσεις
δεν μπορώ, ζωντανεύουν οι ειδήσεις
Δεν μπορώ άλλο πια τις αναλύσεις
και τους ειδικούς

Δεν μπορώ καλλιτέχνες πρωτοπόρους
δεν μπορώ τους πολύ μοντέρνους χώρους
δεν μπορώ, αχ αγάπη μου, να αντέξω δεν μπορώ

Αχ, αν πρέπει κάτι να σου πω
δίνω το παρών, μα θα ‘μαι πάντοτε απών
Αχ, δεν παίρνω θέση δηλαδή
ίσως επειδή το έργο το ‘χω ξαναδεί

Δε θέλω τίποτε καινούργιο να πω
Είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ
Φεύγω απ’ το σήμερα που μοιάζει με χθες
Κάπου στο αύριο θα είμαι, αν με θες

Δεν μπορώ, δεν μπορώ τις συζητήσεις
δεν μπορώ, ζωντανεύουν οι ειδήσεις
Δεν μπορώ άλλο πια τις αναλύσεις
και τους ειδικούς

Δεν μπορώ καλλιτέχνες πρωτοπόρους
δεν μπορώ τους πολύ μοντέρνους χώρους
δεν μπορώ, αχ αγάπη μου, να αντέξω δεν μπορώ
Δε θέλω τίποτε καινούργιο να πω…