Είχα καιρό να…επιστρέψω στη βάση μου. Να φορτίσω μπαταρίες, να θυμηθώ τα παλιά, να χαθώ σε γνώριμα βλέμματα, να νιώσω οικεία αγγίγματα και αγκαλιές, να ξεχαστώ με παλιές ιστορίες, να αναπολήσω κοινούς κώδικες επικοινωνίας από το παρελθόν.
Τόσο καιρό που σχεδόν είχα ξεχάσει πώς είναι. Να γελάς με τα «εσωτερικά» αστεία της παρέας, να χώνεσαι στην αγκαλιά των παιδικών σου φίλων, να ξέρεις τί θέλουν να πουν πολύ πριν το σκεφτούν καν, να χορεύεις μαζί τους, να τα πίνετε, να χασκογελάτε και να σας πιάνουν γέλια μέχρι δακρύων και δάκρυα χαράς και νοσταλγίας.
Η καθημερινότητα, τα άγχη και οι αγωνίες της σε κάνουν φορές φορές να ξεχνάς την αρχή σου και να βιάζεσαι να κάνεις βήματα και βήματα και βήματα, ανακαλύπτοντας ένα πρωί πως κανένα βήμα δεν είναι τόσο σημαντικό όσο εκείνο το πρώτο. Εκείνο που σε βοήθησαν να κάνεις οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, κοινώς οι «ρίζες» σου.
Στα ζόρια και στα όμορφα θυμήσου τη βάση σου και πότε πότε επέστρεφε σε αυτήν.
Επειδή από εκεί ξεκίνησες….
Επειδή αργά ή γρήγορα πάλι σε αυτήν θα επιστρέψεις!!!
